Fort położony był na umocnionej linii Zygfryda, po zdjęciach można wywnioskować, że położony jest w rejonie administracyjnym Saara. Wchodzi w skład strefy centralnej i ochrania Rzeszę na granicy Niemiecko-Francuskiej. Jest to największy fort na Linii Zygdryda. Leży prawdopobnie pomiędzy miastami Metz i Schengen blisko rzeki Mozeli.
Infrastruktura i okolica[]
Do fortu Schmerzen pociągnięta jest Linia kolejowa "Schmerzen Express", zaopatrza ona fortyfikacje w amunicje i inne zapasy oraz stanowi centrum zaopatrzeniowe dla okolicznych umocnień. Dzięki temu połączeniu kolejowemu, fort jest połączony z miasteczkiem Verschneit w którym jest jeden z radionadajników usprawniający łączność Schmerzen z resztą linii Zygfryda. Nieopodal miasteczka znajduje się również umocniony kompleks podziemny produkujący Stg44, uzbraja on personel w Forcie Schmerzen oraz resztę wojsk na umocnieniach. Wszelkie stacje prowadzące do twierdzy, są niezwykle dobrze bronione i obserwowane. Verschneit leży na południe od fortu i jest to jedyne połączenie kolejowe z twierdzą. Cały kompleks Schmerzen ściśle współpracuje z pobliskimi umocnieniami. Bliżej fortu na północny wschód znajduje się mały odkryty magazyn przy gruntowej utwardzonej drodze. Dalej na południe spotkać można stary opuszczony cmentarz. Cały teren wokół fortu jest silnie strzeżony przez doborowe jednostki Wermachtu i Waffen SS. Las najeżony jest bunkrami i gniazdami karabinów maszynowych. Strzelce wyborowi organizują sobie platformy w koronach drzew jako kryjówkę. Nie ma oficjalnej drogi do fortu, można tam dostać się tylko przez silnie strzeżoną stacje kolejową, albo leśnymi ścieżkami bacznie patrolowanymi przez niemieckich żołnierzy. Fort umiejscowiony jest w taki sposób aby był jak najtrudniej dostępny. W okolicznych umocnieniach stanowi centrum logistyczne. W samym forcie znajdują się też baterie altylerii, oraz jeden ze ściśle tajnych projektów.
Fort Schmerzen[]
Parter i piętro -1[]
Fort ma tylne wejście na zachodzie południowego skrzydła. Główną ścieżkę do niego broni bunkier z dwoma stanowiskami karabinów maszynowych. Sam bunkier połączony jest z fortem kanalizacją. Przedpole wspomnianego bunkra, usiane jest betonowymi zaporami przeciwczołgowymi. Wejście to bronione jest przez wieżyczkę z 3 gniazdami kaemów. Południowe skrzydło to sekcja umocniona z zachodu, z wieżyczkami kaemów, w centralnej części znajduje się więzienie dla jeńców wojennych, natomiast na wschodniej części znajduje się magazyn. Stacja kolejowa rozciąga się od więzienia, aż po wspomniany skład. Peron w połowie oddzielony jest wysokim stalowym płotem, którego strzeże wieżyczka obserwacyjna. Prawdopodobnie zachodnia strefa peronu służy do przerzucania, żołnierzy i jeńców, a wschodnia do rozładunku towarów. Sam wjazd i wyjazd ze stacji chroniony jest przez wielkie bramy z dwoma betonowymi wieżami, zajmowanymi przez strzelców wyborowych. Magazyn jak i więzienie połączone są korytarzem A. Więzienie powstało w na początku 1945 roku, wraz z przerobieniem korytarza A. Dalej mamy sekcje centralną fortu gdzie znajduje się centrum łączności oraz przejście na niższe piętra i windę wieży głównej, jest to najwyżej położony punkt fortu . Wieża uzbrojona jest w armatę w najwyższym punkcie, i dwie pomniejsze wieżyczki z gniazdami MG42. Dostać się możemy do niej za pomocą windy towarowej. Natomiast na niższym piętrze, od strony zachodniej znajduje się magazyn paliwa. Z wieży można przejść na niższe piętro, gdzie znajduje się centrum dowodzenia.
Piętro -2[]
Na tym piętrze znajdują się kwatery żołnierzy, kuchnia i gabinet Hermana Mullera. Jest to część mieszkalna, a zapasy oraz infrastruktura tego piętra pozwoliła by funkcjonować fortowi nawet przez miesiąc gdyby został on odcięty od zewnętrznego świata. Znajduje się tam również magazyn oporządzenia przeciwchemicznego i winda na najniższy poziom fortu.
Najniższe piętro[]
Jest to ściśle tajny obszar głęboko położony pod ziemią, gdzie znajduje się sekretna produkcja gazu musztardowego, powstała z inicjatywy samego dowódcy fortu. Najprawdopodobniej sam Adolf Hitler nie jest świadomy funkcji jaką pełni ten obszar, z racji tego że sam wódz III Rzeszy, jest przeciwnikiem stosowania broni chemicznej ze względu na doświadczenia I wojny światowej. Sam Hermann Muller z socjopatyczną osobowością, próbował użyć iperytu do obrony fortu, który traktował jak własne imperium. System wentylacji najniższego piętra połączony jest z resztą pięter, lecz po wydarzeniach z listopada 1944 roku został on przerobiony.
Historia fortu[]
Najprawdopodobniej jego budowa trwała w okolicach 1936-1940. Funkcjonował on jako najbardziej umocnione miejsce będące centrum logistycznym.
Przed infiltracją Jimmiego Pattersona[]
Pod przykrywką swojego czasu pracowała tam Manon Batiste. Pracowała przez 2 miesiące jako osobista służąca Hermanna Mullera, zbierając informacje natknęła się na tajne drzwi oddzielające windę do najniższego poziomu fortu. Zdążyła poznać charakter pułkownika, oraz jego motyw psychologiczny uzasadniający rozpoczęcie produkcji gazów bojowych. W międzyczasie Hermann Muller ściągnął w okolicę fortu bombowiec nurkujący Junkers Ju87 Stuka, celem zrzucenia gazu musztardowego na nacierających w stronę Linii Zygfryda żołnierzy koalicji antyhitlerowskiej. W między czasie OSS zrobiło zwiad powietrzny, odnajdując samolot.
Listopad 1944 roku - Infiltracja Jimmiego Pattersona/ wydarzenia z gry Medal of Honor[]
"Uwaga amerykański komandosie, jesteś otoczony. Aby uniknąć rozlewu krwi, rzuć broń i poddaj się" - Hermann Muller nadający przez radiowęzeł do Jimmiego Pattersona.
Patterson został zrzucony nieopodal fortu. Przedzierając się przez las, omijał niemieckie bunkry, przy okazji lokalizując i niszcząc ściągnięty przez dowódcę fortu bombowiec Ju87. Następnie zinfiltrował twierdzę. Za pośrednictwem radiostacji zmylił posiłki wroga i bezpiecznie przedarł się w głąb fortu, przechwytując rozkazy Hermanna Mullera, z których wynikało, że zniszczony samolot miał zrzucić iperyt na Amerykańskich żołnierzy toczących walki w okolicach Linii Zygfryda oraz kradnąc klucze dowódcy fortu, przedostał się na obszar produkcji gazu musztardowego. Tam dokonał sabotażu, otwierając zawory od dichlorku siarki i etenu zmieszał gaz i rozsiał go po całym forcie. Gaz dostał się do głównego układu wentylacji, dusząc niemieckich żołnierzy. Sam Herman Muller zbiegł w bezpieczne miejsce, skąd straszył Pattersona przez system nagłośnienia w forcie. Sam Patterson bez szwanku zbiegł z fortu po sabotażu.
1945 rok/ wydarzenia z gry Medal of Honor: Allied Assault[]
Po sabotażu Pattersona, Hermann Muller się nie poddał. Personel szybko opanował kryzysową sytuację, a braki w ludziach uzupełniono. Wznowiono produkcję gazu. Błyskawicznie dowiedział się o tym wywiad OSS. Wtedy też wprowadzono parę zmian w forcie, otworzono więzienie dla jeńców wojennych i niewykluczone, że eksperymentowano na nich. Sam fort już od początku nowego roku pracował pełną parą. Nie było innej możliwości jak całkowite zniszczenie fortyfikacji, a taka operacja mogła być tylko realna w przypadku otwartego szturmu. OSS powołało kompanię z najlepszych Rangersów, a Michael Powell został przydzielony do zadania zniszczenia fortu. Pierwszy etap polegał na odcięciu Schmerzen od łączności, niszcząc radiostację w Verschneit. W tym samym czasie Rangersi przejęli pociąg Schmerzen Express, a Powell wysłał fałszywy meldunek z jednej ze stacji tej linii kolejowej. Szturm właściwy obejmował wyzwolenie jeńców, podłożenie ładunków wybuchowych oraz uruchomienie pomp w magazynie paliwa i przedostanie się na obszar produkcji gazów bojowych. Tam Powell wypuścił gaz ze zbiorników i podłożył ładunki wybuchowe. Mimo postępującej eksplozji, Powellowi udaje się uciec z Fortu, na zawsze niszcząc ten wielki kompleks. Najprawdopodobniej w eksplozji ginie pułkownik Muller, fort został doszczętnie zniszczony.
Różnice między obiema grami[]
Fort nieznacznie zmienił swoją formę pomiędzy pierwszą a trzecią odsłoną cyklu. Zmieniła się kolorystyka fortu i układ korytarza A i korytarza C. ( tego przy centrum dowodzenia) w pierwszej części korytarz C był zawalony. Sam układ pomieszczeń został względnie wiernie odwzorowany w Medal of Honor: Allied Assault. W nowszej odsłonie drabina prowadząca do centralnej wieży została zastąpiona windą, tak samo w przypadku zejścia na najniższy poziom. Przedostatnie piętro w Allied Assault zostało ograniczone, mianowicie drzwi do dalszej części kwater, gdzie też znajdowała się kuchnia zostały zamknięte. Kompleks naziemny w Allied Assault został rozbudowany o stacje kolejową i magazyn oraz więzienie, czego nie mogliśmy zwiedzić w Medal of Honor. W trzeciej odsłonie cyklu nie uświadczymy też całości najniższego piętra, w tej grze sam szturm na fort funkcjonuje jako jeden poziom podzielony na 5 sekcji z czego 2 obejmują ucieczkę z płonącego Schmerzen. Tymczasem odsłona na pierwsze Play Station, fort rozbiła na 2 obszerne poziomy, w dodatku redukując ilość zadań. W pierwszej części Medal of Honor, nie uświadczymy magazynu paliwa, natomiast wieża główna nie jest przerwana loading screenem. Z oczywistych względów Schmerzen w starszej odsłonie jest mniej szczegółowe, lecz mamy okazje w ostatnim etapie zwiedzić cały najniższy poziom. Więcej różnic można zobaczyć w rozdziale "Galeria".
Początkowo w Medal of Honor, koniec misji miała zwieńczyć walka z Hermanem Mullerem w formie bossa, lecz zrezygnowano z tego pomysłu, ponieważ nie pasował do koncepcji gry. Pozostałość po tym mamy w postaci dostępnego modelu pułkownika w trybie wieloosobowym.
Schmerzen z niemieckiego oznacza ból
Verschneit z niemieckiego oznacza zaśnieżony
Adolf Hitler jak i wielu generałów III Rzeszy byli przeciwni używaniu gazów bojowych
Galeria[]
Mapa bez odnośników
Schmerzen od zewnątrz od strony zachodniej oczami Pattersona
Ostatni bunkier na straży fortu
Magazyn zewnętrzny i Ju87
Wschodnia brama wjazdowa
Korytarz A w Medal of Honor
Centrum dowodzenia oczami Jimmiego
Zachodnia brama
Więzienie, którego nie zobaczymy w starszej części
Kwatery z łóżkami
Jedna z magistrali w magazynie paliwa
Sekretne przejście na najniższy poziom
Wygląda znajomo
Tak ten obszar wyglądał w pierwszej części
W Allied Assault zmianie uległa kolorystyka
Dowódca fortu
Prawdopodobna lokalizacja fortu na współczesnej mapie
